Τρία χρόνια μετά το μυθιστόρημα «Σαν άλλη Περσεφόνη» η Αθηνά Τερζή επιστρέφει με 33 ιστορίες που ξαγρυπνούν κι αφουγκράζονται κάθε ήχο και κάθε κουβέντα, αποτυπώνοντας την πιο ανύποπτη ώρα μιας αβάσταχτης καθημερινότητας, που την αγαπάμε γι΄ αυτό το μετρημένο τίποτα «εμείς οι υπέροχοι του τίποτα οι μύστες».
Ιστορίες των δρόμων για όλους εμάς που παραμένουμε ατελείς, αλλά μπορούμε να συνυπάρχουμε ως μεταξωτοί. Ιστορίες από το παράθυρο δικές της και δικές μας για κείνο το καλά κρυμμένο βαθιά που κουβαλά ο καθένας μας. Τις πιο κρυφές σκέψεις, τους αναστεναγμούς και τις αναμνήσεις. Σαν τις σοφίτες που φιλοξενούν όλα εκείνα που δεν σου πάει καρδιά να πετάξεις, αλλά τα κρατάς για τη στιγμή που θελήσεις ξανά να τα αναζητήσεις.
Μικρά διηγήματα φιλοτεχνημένα με μια πένα αβάσταχτα προσωπική και συνάμα οικουμενική για το μέγα το μυστήριο της ζωής, που τόσο πολύ την παιδεύει και την απασχολεί, με κείνη θαρρείς την άγουρη ματιά του έφηβου που δεν χορταίνει να αναρωτιέται και να αμφισβητεί. Κι οι λέξεις της σαν να επιβεβαιώνουν με έναν λυρισμό και μια τρυφεράδα, όπως το νανούρισμα της μάνας ή τα παραμύθια της γιαγιάς, τον Γιάννη Ρίτσο κι εκείνο το περίφημο «Κι οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει».
Ένα βιβλίο γοητευτικά αληθινό, που ανοίγει τρύπες στα σκοτάδια μας και θυμίζει, ξύνει το περίβλημα από το ίδιο υλικό που είμαστε όλοι φτιαγμένοι. Ιστορίες σκληρές για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Σουρεαλισμός και ρεαλισμός σε ένα γαϊτανάκι ονειροπόλησης κι αυτοκριτικής. Η συγγραφέας μονολογεί, περιγράφει, παρακολουθεί τους ήρωες να πάσχουν. Άλλοτε συμπάσχει κι η ίδια, αποτελεί μέρος της δράσης ή απλό θιασώτη κι όλα αυτά με έναν αριστοτεχνικό βιωματικό τρόπο.
Το βιβλίο της Αθηνάς Τερζή θα το ξεχωρίσεις για την αφηγηματική του δεινότητα. Ιστορίες, σχεδόν προφορικές, με την ικανότητα να αφομοιώνονται ενστικτωδώς, έτσι καθώς καταλήγουν να σου μοιάζουν.
Μυρτώ Δομπάζη, Ποιήτρια-ανθρωπολόγος